Oczywiście istnieje kilka modeli powstawania i podtrzymywania ataków paniki. Osoby doświadczające ataków paniki obawiają się przeżycia zdarzeń fizycznych i psychicznych, które występują w napadach paniki. Pacjenci mają strach przed strachem. Już same doznania somatyczne wywołują takie myśli, które nakręcają lęk. Powstaje tzw. błędne kolo. W pierwszej kolejności jest jakieś doznanie fizyczne np. przyspieszone bicie serca, które zostaje przez osobę błędnie zinterpretowane, zazwyczaj jako oznaka zbliżającej się katastrofy. Oczywiście doznania psychiczne jak np. gonitwa myśli czy problemy z koncentracją też mogą być zinterpretowane jako zbliżająca się katastrofa. Każdy zewnętrzny lub wewnętrzny bodziec, który jest oceniany jako zagrażający może wywołać napad paniki.
Pacjenci często wybiórczo skupiają swoją uwagę na objawach somatycznych, co z kolei powoduje, że już małe zmiany są dla nich zauważalne, a to przyczynia się do oceny tych objawów jako bardziej intensywne. W konsekwencji rośnie ryzyko aktywowania błędnego koła które doprowadzi do ataku paniki.
Wielu pacjentów zaczyna tez rozwijać tzw. zachowania zabezpieczające, które mają ich ochronić przed spodziewaną się przez nich katastrofa. Zachowania te mają wpływ na nasilenie objawów. Osoba, która ma wrażenie, że się dusi i zaczyna szybciej oddychać, może doprowadzić do hiperwentylacji: zawrotów głowy, jeszcze większej duszności. Kolejnym czynnikiem podtrzymującym ataki paniki jest unikanie sytuacji, w których zazwyczaj występuje atak paniki np. zakupy w hipermarkecie, jazda w korku, ćwiczenia fizyczne.