Na co należy się przygotować?
Przede wszystkim kandydaci na rodziców adopcyjnych muszą zazwyczaj zaakceptować bolesną prawdę, że nigdy nie zostaną biologicznymi rodzicami. Kobieta nie będzie w ciąży, nie poczuje ruchów dziecka, nie zobaczy go na usg, mężczyzna nie przetnie pępowiny podczas porodu. Synek lub córka może zupełnie różnić się od rodziców adopcyjnych, nie będzie mieć tego samego koloru włosów, ani oczu, zamiast słuchać muzyki i grać na instrumentach jak przybrani rodzice, będzie wolało rysować. Poza genami swoich biologicznych rodziców, dziecko ma swoją rodzinną historię. Czasem nawet ją będzie pamiętać. W przyszłości prawdopodobnie zechce poznać swoje korzenie, zacznie szukać biologicznych rodziców lub rodzeństwa. Adopcyjni opiekunowie powinni to zaakceptować, a najlepiej wspierać podopiecznego w poszukiwaniu informacji. Kolejnym bardzo istotnym aspektem dla rodziców adopcyjnych jest budowanie więzi z dzieckiem, które często ma za sobą wiele trudnych doświadczeń z dorosłymi. W przypadku naturalnego rodzicielstwa więź miedzy dzieckiem a rodzicami powstaje sama, natomiast rodzice adopcyjni muszą nauczyć się ją budować.
Pomoc psychologa w budowaniu więzi z dzieckiem adoptowanym.
Zarówno podczas podejmowania decyzji o adopcji, jak i już po przyjęciu dziecka warto korzystać z pomocy z zewnątrz, psychologów, psychoterapeutów. Dopiero po przepracowaniu straty, jaką jest bezpłodność, po przeżyciu żałoby po nigdy nienarodzonym dziecku, dorośli są gotowi poddać się wnikliwej i często długotrwałej procedurze adopcyjnej. Czas szkolenia w ośrodku adopcyjnym to czas na podjęcie decyzji, czy adopcja jest dla danej pary najlepszym rozwiązaniem. Przyjęcie dziecka nie jest zakończeniem procesu, a dopiero rozpoczęciem nowego etapu, podczas którego nowi rodzice muszą nauczyć się rozumienia swojego dziecka, co jest pierwszym krokiem do zbudowania trwałej i pozytywnej więzi z nim.