Kluczowym elementem terapii DDA jest przepracowanie traum i krzywd, których doznali od swoich rodziców. Popularna jest zarówno psychoterapia grupowa jak i indywidualna. Grupowa daje możliwość usłyszenia historii innych, poczucia, że nie tylko mnie to spotkało, inni czuli podobnie, terapia indywidualna z kolei nakierowana na głęboką relację. Obie formy są skuteczne.
Pierwszy krok polega na nawiązaniu dobrej relacji. Osoby DDA często z nieufnością podchodzą do innych. Potrzebują czasu, żeby zaufać, otworzyć się, nabrać pewności, że nic złego ze strony terapeuty ich nie spotka.
Alina przez pierwsze sesje doszukiwała jakiejś pułapki w słowach terapeuty, była pewna, że tylko czeka, żeby jej wytknąć głupotę i oskarżyć, że niepotrzebnie szuka psychoterapii, tylko powinna wziąć się w garść. Terapeutka cały czas w ciepły i pewny siebie sposób nazywała obawy Aliny. Problemy Aliny dotyczyły relacji z mężem – mimo, że nie dawał jej żadnych sygnałów ona obawiała się jego odejścia i zdrady. Alina często męża sprawdzała, czego on miał już dosyć. Alinę nawiedzały wizje samotności i nieuchronnej katastrofy. W stosunku do męża zachowywała dystans. Często się na niego gniewała i zwracała uwagę na uchybienia – czego w domu nie zrobił, o której wrócił itd. Następnie płakała przepełniona smutkiem i żalem.
Terapeutka zobaczyła główny schemat Aliny dominowania i kontrolowania innych i straszenie i przygnębianie siebie.
Ojciec odszedł od matki, która była alkoholiczką. Alina opiekowała się matką – zabierała jej alkohol i nauczyła się znajdować ten, który matka chowała. Nauczyła się nie ufać ludziom, a szczególnie matce. Dzisiaj podobną postawę nieufności i kontrolowania ma w stosunku do męża.
Z czasem Alina z pomocą terapeutki przywoływała coraz trudniejsze dla siebie wspomnienia i uczyła się je oswajać – największy wpływ na obecne życie Aliny miały ślady traumatycznych doświadczeń bycia córką alkoholiczki. Z coraz silniejszymi emocjami opowiadała o swoich doświadczeniach, kiedy opiekowała się matką, a ojca nie było – kiedy była sama z wielkim obowiązkiem i ciężarem. W zasadzie w jej życiu nie było nikogo kto by ją kochał i dawał bezpieczeństwo. Za to towarzyszył jej strach o matkę, o to co może zrobić pod jej nieobecność. Do tych smutnych, a czasami strasznych obrazów wprowadzała zmiany – zauważyła, że one nie są już jej rzeczywistością tylko śladem z przeszłości. Poradziła sobie z niezaspokojonymi ani przez matkę ani przez ojca potrzebami – mogła opowiedzieć o wszystkim czego jej brakowało, głośno powiedzieć czego się bała, a co ją złościło czy zasmucało.
Następnym krokiem w pracy terapeutycznej było uczenie się nowych umiejętności – Alina uczyła się rozmawiać z mężem, zamiast go kontrolować, wiedziała jak przerwać ciąg zasmucania i straszenia siebie, wypróbowywała nowe zachowania w relacji z mężem – okazywanie i przyjmowanie czułości.
Końcową fazą terapii Aliny było przygotowanie jej do nawrotów straszenia się, nieufności, przekonania, że ze wszystkim musi poradzić sobie sama.
Psychoterapia DDA ma na celu oswojenie traum, które były udziałem dziecka, żeby można było przestać żyć przerażającą przeszłością.