Nerwica natręctw

Zaburzenie obsesyjno–kompulsywne (OCD, pot. nerwica natręctw) to zaburzenie, w którym występują powtarzające się myśli, obrazy czy impulsy tzw. obsesje i/lub powtarzające czynności, zachowania tzw. kompulsje. Kompulsje pojawiają się w skutek obsesyjnych myśli, które wywołują tak duże napięcie, ze dana osoba musi wykonać pewna czynność, aby pozbyć się tego napięcia. Dla przykładu przytoczmy najczęstszą obsesje: „dotknąłem klamki, na niej na pewno były zarazki, mam brudne ręce, zachoruje" – jest to obsesja, która wywołuje bardzo duży lek, napięcie Czynność (kompulsja), która zniweluje to napięcie to oczywiście mycie rak. Aby zdiagnozować OCD osoba musi rozpoznawać obsesje i kompulsje jako nieracjonalne i nadmierne. Osoba doświadcza dużego cierpienia zmagając się z tym zaburzeniem, gdyż po pierwsze czuje duże napięcie, a po drugie wpływa to destrukcyjnie na jej funkcjonowanie – coraz bardziej zaniedbuje obowiązki wynikające z ról społecznych, jakie pełni (małżonek, rodzic, dziecko, przyjaciel, pracownik).

Najczęstszymi formami OCD są:

• Lęk przed skażeniem i wynikające z niego sposoby czyszczenia
• Lęk, ze stanie się coś złego i próba przeciwdziałania temu np. poprzez wykonywanie pewnej czynności np. Liczenie
• Myśli, które wg osoby są uznawane za niemoralne, często związane z lekiem, ze np. osoba zrobi komuś coś złego.

Często osoby z OCD maja wyolbrzymiona odpowiedzialność, potrzebę kontroli, potrzebę perfekcjonizmu. Pod tymi sposobami radzenia sobie kryje się duży lek. Najskuteczniejszą formą psychoterapii jest psychoterapia poznawczo-behawioralna.