Wszyscy chcielibyśmy być pewni siebie, mieć zdrowa samoocenę – akceptować swoje wady, doceniać zalety i po prostu korzystać z życia. Brzmi prosto, a jednak dla niektórych osób wydaje się być trudnym do spełnienia marzeniem.
Gdyby tylko można było się pozbyć tego skrepowania, zażenowania, leku. Gdyby można było zrobić cos żeby nie było tych trzęsących rak, czerwonych policzków, walącego jak młot serca, trzęsącego głosu, pustki w głowie czy nóg jak z waty. Jest to marzenie osób, które wałczą ze swoja nieśmiałością.
Czym ona właściwie jest? Jest to stan doświadczany w sytuacji, gdy dana osoba jest oceniana przez ludzi lub sobie to wyobraża. To bardzo nieprzyjemny stan, w którym osoba czuje lek, skrepowanie, chęć ucieczki, ale także objawy takie, jak pocenie się, czerwienienie, szybszy puls. Zazwyczaj te objawy sa tak nieprzyjemne ze osoba unika takich sytuacji. To z kolei powoduje, ze nie realizuje swoich marzeń, planów. Nieśmiałość stoi na drodze do szczęścia.
Nieśmiałość pojawia się najczęściej w sytuacjach wystąpień publicznych, w relacjach z płcią przeciwna, podczas kontaktu z przełożonym lub autorytetem, w sytuacji proszenia o pomoc, czy wymagających asertywności.
Umiarkowanie nasilona nieśmiałość to stan, który jest znany większości ludzi. Jednak nasilenie tej cechy jest zróżnicowane i jest to cecha osobnicza, a nie chwilowy stan. Jeśli tak rozumiemy nieśmiałość to jest to cecha charakteru. U niektórych osób nieśmiałość może przybrać bardzo duże nasilenie, wpływać negatywnie na funkcjonowanie. Wtedy przez niektórych badaczy skrajne nasilenie nieśmiałości, nazwane jest fobia społeczna.